door Ria Tuenter Van een neef van mijn moeder kreeg ik nog niet zo lang geleden een zwart-witfoto uit 1965. Op de foto staan mijn oma, mijn moeder en ik op het balkon van hun nieuwe flat op de eerste verdieping aan de Spaanskamp 41 in Hardenberg. De foto is gemaakt vanuit een schuin perspectief. Mijn moeder zwaait naar de fotograaf die beneden op de grond staat..

Eind oktober vieren we met alle kinderen en kleinkinderen - plus aanhang - mams leven. Een paar dagen daarvoor zou ze 85 jaar geworden zijn. We vieren het met een gezellig etentje. Allemaal aan één lange tafel. Als mam ons vanaf haar wolkje kan zien, zit ze vast te stralen..

Gisteravond hadden we een feestje. Het was gezellig en het is behoorlijk laat geworden. Vandaag schijnt een heerlijk zonnetje. Ik dommel wat weg in een luie stoel. Er is niemand thuis dus het is heerlijk rustig. Ongemerkt raak ik in een diepe slaap en waan me in een vakantiehuisje..

door Ria Tuenter Vrijdag aanstaande is het Wereld Alzheimer Dag. Een dag waarop wordt stilgestaan bij de ziekte van Alzheimer en allerlei activiteiten worden georganiseerd. Dat het belangrijk is dat er meer bekendheid komt over deze ziekte kan ik uit eigen ervaring beamen. Als een dierbare Alzheimer of dementie krijgt, heeft dat namelijk verstrekkende gevolgen..

door Ria Tuenter Toen mam nog maar pas in het verpleeghuis woonde, had ze een bijzondere kamergenote. Mevrouw Schipper. Niet bepaald haar vriendin. Mijn moeder is van nature behoorlijk assertief en recht voor z'n raap, maar deze dame overtrof haar op alle fronten..

Op mijn werk zijn we bezig met een nieuwe website. Voor het thema 'Zorg' zijn foto's nodig van mantelzorgers die met iemand in een rolstoel aan het wandelen zijn. "Dat is misschien wel iets voor mam en haar kleinkinderen", opper ik. "Ik zal vanavond in de familie-app vragen of iemand hier iets voor voelt..

Mam zit de laatste tijd vaak op haar kamer. In één ruimte met de andere bewoners krijgt ze soms te veel prikkels en wordt ze onrustig. Ik zie dat ze, met Popje op schoot, wat door een fotoboek bladert. Ze hoort me niet binnenkomen en schrikt als ik haar een kus op haar wang geef. "Oh Ria, wat fijn dat je er bent. Ik verveel me zo..

In mijn jeugd ergerde ik me regelmatig aan de poetswoede van mijn moeder. Alles moest fris, schoon en kraakhelder zijn. Zelf vond ik het onzin om de gordijnen te wassen omdat het alweer zes weken geleden was. Of om 'de deel' blinkend schoon te schrobben, terwijl even later de auto met modderbanden er weer opreed. Dat maakte voor haar niet uit..

(door Ria Tuenter) Mam woont nog thuis en belt me op een avond totaal overstuur. Haar portemonnee is weg. "Ik heb 'm overal gezocht. Ik kan 'm nergens vinden." Paniek! Ik ben doodmoe van een lange, drukke werkdag en sleep me naar haar huis. Daar zit ze, totaal overstuur aan tafel te huilen. "Hoe kan dat nou", jammert ze..

(door Ria Tuenter) Onze telefoon gaat. Mijn man neemt op en krijgt een boze schoonmoeder aan de lijn: "Is Ria er ook?" "Nee, die is er niet." Mam briest: "Wie heeft de klippen van mijn voordeur gehaald?!" Met klippen bedoelt mijn moeder de insteekgrendels die boven en onder als extra beveiliging op haar deur zitten..